Mevrouw Maria was een geesteskind van pater Pio. Op een avond sluimert Maria’s broer in, terwijl hij aan het bidden is. Plots voelt hij een klap op zijn rechterwang. Volgens het geluid dat de klap maakte, had hij de indruk dat de hand die hem geslagen had, gehandschoend was. Hij dacht onmiddellijk aan pater Pio. ’s Anderendaags vroeg hij aan pater Pio of hij hem geslagen had. Die antwoordde: “Slaap je terwijl je bidt?”. Het was dus pater Pio, die de aandacht van de man wou trekken onder een vorm van bilocatie.

Een gepensioneerde legerofficier kwam op een dag de sacristie binnen. Hij ziet pater Pio en zegt: “U bent het werkelijk, alle twijfel is uitgesloten”. Hij kwam dichter, knielde voor pater Pio en weende, terwijl hij zei: “Dank U pater omdat U mijn leven heeft gered”. Daarna vertelde de man aan de aanwezigen: “Ik was infanteriekapitein. Op een dag zag ik midden op het slagveld in volle strijd een monnik met een bleek gezicht en expressieve ogen, die me zei: ‘Mijnheer de kapitein, ga weg van hier!’. Ik ging op hem af en alvorens ik bij hem was, ontplofte een granaat vlak op de plek waar ik tevoren stond en liet een gapende afgrond achter. Ik keerde me naar de monnik, maar hij was verdwenen”. Pater Pio had hem in bilocatie het leven gered.

Priester Alberto, die pater Pio in 1917 leerde kennen, vertelde: “Ik zag pater Pio onbeweeglijk aan het venster zitten, terwijl hij naar de bergen keek. Ik kwam nader om hem de hand te kussen, maar hij deed alsof hij me niet zag en zijn hand leek me verstijfd. Dan hoorde ik hem duidelijk de absolutieformule uitspreken. Even later leek hij te ontwaken uit een slaap, zag me en zei: “Bent u hier? Ik had u niet gezien”. Enkele dagen later kwam een telegram uit Torino aan voor onze overste. Daarin werd hij bedankt om pater Pio naar het sterfbed te zenden. Toen begrepen we dat de zieke gestorven was op hetzelfde moment dat pater Pio de absolutiewoorden te San Giovanni Rotondo had uitgesproken. Onze overste had hem natuurlijk niet naar de stervende gestuurd, maar pater Pio was er in bilocatie.

In 1946 kwam er een Amerikaanse familie uit Philadelphia naar San Giovanni Rotondo om pater Pio te bedanken. Hun zoon was immers tijdens de Tweede Wereldoorlog piloot van bommenwerpers en hij was gespaard gebleven boven de Stille Oceaan dank zij pater Pio. Toen hij zich klaarmaakte om na een bombardement terug te keren naar het eilandje waar hij was gevestigd, werd hij geraakt door Japanse jachtvliegtuigen. De piloot vertelde: “Het vliegtuig stortte neer en ontplofte nog voor dat mijn bemanning de tijd had om met hun parachute te springen. Ik kon wel springen, ook al herinner ik me niet hoe. Ik probeerde mijn parachute te openen zonder succes. Ik zou dodelijk zijn neergestort, als ik geen gebaarde monnik had gezien, die me zachtjes neer plaatste bij de ingang van mijn commandopost. U kunt zich de verwondering indenken toen ik mijn relaas deed, maar precies het feit dat ik gezond en gered was bracht iedereen tot geloof. Enkele dagen later was ik met verlof en keerde naar huis terug. Toen toonde mijn moeder mij een foto van pater Pio, aan wie ze mijn bescherming had toevertrouwd. Ik herkende onmiddellijk de monnik die mij het leven had gered”.

De echtgenote van een industrieel uit Liguria verbleef bij haar dochter te Bologna. Ze had een tumor in de arm. Na een gesprek met haar dochter besloot ze zich te laten opereren. De chirurg vroeg om nog enkele dagen te wachten – de tijd nodig om een afspraak voor de chirurgische ingreep vast te leggen. In die tussentijd stuurde haar schoonzoon een telegram naar pater Pio met het verzoek om ten voordele van zijn schoonmoeder tussen te komen. Het uur waarop pater Pio het telegram werd overhandigd, zag de dame die alleen in de woonkamer van haar dochter was, een kapucijnermonnik binnenkomen, die zei: “ik ben pater Pio van Pietrelcina”. Hij vroeg haar wat de chirurg had gezegd en spoorde haar toen aan om zich tot de heilige Maagd te wenden. Dan maakt hij een kruisteken over de arm, groette en verdween. De dame riep de dienstmeid, haar dochter en schoonzoon en vroeg waarom ze het bezoek van pater Pio niet hadden aangekondigd. Ze antwoordden dat ze hem niet hadden gezien en niemand hadden binnengelaten. ’s Anderendaags, toen de chirurg bij de dame kwam om de operatie voor te bereiden, was de tumor verdwenen.

Pater Pio ging in bilocatie bij de bisschop die hem tot priester had gewijd op 10/08/1910 in de kathedraal van Benevento. Op het einde van zijn leven werd de bisschop door pater Pio op zijn dood voorbereid.

De zalige Dom Orion gaf een getuigenis over het vermogen van P.P. om zich op twee plaatsen telijkertijd te bevinden: “Gedurende de plechte zaligverklaring van de kleine Teresia van Lisieux zag ik P.P. glimlachend naar mij toekomen. Ik baande mij een weg tussen het volk om hem tegemoet te gaan. Wanneer ik hem echter genaderd was,  bleek hij verdwenen”.

In 1951 ging P.P.voor in een mis in de kapel van een zusterklooster in Tjechoslovakije. Na de viering begaven de Zusters zich naar de sacristie om hem te bednaken en hem uit te nodigen op een kop koffie. Welnu, in de sacristie was niemand te zien. Aldus kwamen de Zusters tot de ontdekking dat P.P. zich onder hen had begeven bij wijze van bilocatie.

In 1956 diende P.P. in bilocatie de mis voor de primaat van Hongarije in een gevangenis in Budapest. Iemand was op de hoogte van de zaak en vroeg hem:”U hebt de mis gediend en u hebt met hem gesproken, maar achteraf zijt u ooik nog bij hem op bezoek geweest in de gevangenis”. P.P. gaf als antwoord: “Natuurlijk heb ik hem gezien, als ik met hem gesproken heb”.

Eerwaarde Moeder Speranza, stichteres van de orde van de dienaressen van de barmhartige Liefde, vertelde dat ze P.P. een jaar lang dagelijks in Rome had gezien. Welnu, P.P. begaf zich slechts bij uitzondering naar Rome, zoals die keer in 1917 toen hij een religieuse begeleidde die verlangde in te treden in een klooster. Het bleek hier om het verschijnsel van bilocatie te zijn.

De Italiaanse generaal Cadorna viel na de nederlaag te Caporetto in ene zware depressie en besliste aan zelfdoding te doen. Op een avond gaf hij het bevel niemand binnen te laten en trok zich terug in zijn verblijfplaats. Eenmaal alleen in zijn kamer, nam hij zijn pistool en hield hem met de loop tegen zijn slaap. Daarop hoorde hij een stem: “Wel, generaal, wil je nu werkelijk zulke stommiteit uithalen?” Die stem en die aanwezigheid van de monnik grepen de generaal erg aan; hij stond aan de grond genageld. Daarop vroeg hij de wachters hoe de monnik in zijn kamer was kunnen binnendringen. Zij echter verklaarden niemand te hebben gezien. Later las de generaal in de krant dat een monnik die in Gargona verbleef, wonderen verrichtte. Incognito begaf hij zich naar San Giovanni Rotondo waar hij de monnik herkende die hij gezien had: het was P.P. in hoogsteigen persoon. Nog was hij niet aan het einde van zijn verrassing. Toen P.P. langs hem voorbijkwam, fluisterde hij hem toe: “Is het niet waar, generaal, dat u die avond aan de dood ontsnapt bent?”