Geneginzen

                

In 1919 was er een 62-jarige man uit Foggia die steunde op twee stokken om te lopen. Door van een koets te vallen had hij zijn benen gebroken en de dokters slaagden er niet in hem te genezen. Pater Pio hoorde zijn biecht en zei hem daarna: "Sta op en vertrek! Die stokken moet je wegwerpen". De man gehoorzaamde terwijl allen met verbazing toekeken.

 

Een opzienbarende gebeurtenis die alles in rep en roer zette overkwam een veertienjarige in 1919. Op vierjarige leeftijd getroffen door tyfus, was hij slachtoffer gebleven van een vorm van Engelse ziekte (rachitis) die zijn lichaam misvormde en twee opzichtige bochels veroorzaakte. Op een dag hoorde pater Pio hem de biecht en raakte hem daarna aan met zijn gestigmatiseerde handen. De jongen stond op van de bidstoel, kaarsrecht, zoals nooit tevoren.

 

Een jonge boerin van 29 jaar, genaamd Grazia en die blind geboren was, bezocht al een tijdje regelmatig de kleine kerk van het klooster. Op een dag vroeg Pater Pio haar of ze niet graag zou zien. "Natuurlijk zou ik dat willen," zei ze, " indien dat me niet tot de zonde zou brengen." Hij antwoordde haar: "Dan zal je genezen." En hij stuurde haar naar Bari (Italië) om de vrouw van een briljant oogarts te ontmoeten. Na Grazia onderzocht te hebben, zei de oogarts aan zijn vrouw: "Ik kan niets doen voor dit meisje. Als Pater pio een mirakel wil vragen, kan hij haar genezen. Maar ik moet haar naar huis sturen zonder een operatie." De vrouw van de dokter stelde voor: "Aangezien Pater Pio haar gestuurd heeft, kan je niet één oog opereren?" De dokter liet zich overtuigen en opereerde eerst één oog, daarna het anderen en Grazia was genezen. Terug in San Giovanni Rotondo, liep Grazia naar het klooster en wierp zich aan de voeten van Pater Pio. Deze zweeg een ogenblik, starend in de verte, terwijl hij het meisje geknield liet zitten; daarna zei hij haar recht te staan. Maar het meisje vroeg hem onophoudelijk: "Zegen mij, vader, zegen mij." Zelfs nadat Pater Pio een kruisteken over haar gemaakt had, wachtte Grazia onbeweeglijk. Toen ze blind was, zegende Pater Pio haar door haar de handen op te leggen. Omdat ze bleef herhalen: "Zegen mij, vader, zegen mij." zei hij tot haar: "Wat wil je als zegening, meisje? Een emmer water over je hoofd?"

 

Een vrouw vertelde: "In 1947 was ik 38 jaar en ik op de radiografie hadden ze een tumor in mijn ingewanden vastgesteld. Een chirurgische ingreep was noodzakelijk. Alvorens naar het ziekenhuis te gaan, ging ik te biechten bij Pater Pio. Mijn man, mijn dochter en haar vriendin gingen mee naar San Giovanni Rotondo. Ik wou mijn probleem aan Pater Pio toevertrouwen, maar op een gegeven moment verliet hij de biechtstoel en ging weg. Teleurgesteld omdat ik niet had kunnen biechten bij hem, begon ik te wenen. Mijn man vertelde aan een andere monnik de reden van onze pFOTO6.jpg (6923 byte)elgrimstocht. De monnik beloofde er met Pater Pio over te praten. Kort daarna, in de gang van het klooster, riep men mij. Pater Pio, omringd door velen, luisterde aandachtig naar mij. Hij vroeg naar de reden van mijn bezoek en stelde me gerust, zeggend dat ik in goede handen was en dat hij voor mij zou bidden, wat me verwonderde want Pater Pio kende me niet noch de chirurg. Ik onderging de ingreep met hoop en sereniteit. De chirurg was de eerste die van een mirakel sprak. Met de radiografie in de handen, nam hij de appendix uit want er was geen spoor meer van de tumor. De chirurg, die niet gelovig was, bekeerde zich en liet in alle kamers van het ziekenhuis kruisbeelden plaatsen. Na een korte herstelperiode ging ik terug naar San Giovanni Rotondo om Pater Pio te zien. Hij was op weg naar de sacristie maar toen hij me zag, draaide hij zich om en zei glimlachend: "Zoals je ziet, ben je teruggekeerd…" Ik kuste zijn hand en door de emotie hield ik zijn hand tussen de mijne.

Een man vertelde: "ik had al enkele dagen een zeer pijnlijke zwelling aan mijn linkerknie. De dokter had me gezegd dat het vrij gecompliceerd was en had me een reeks injecties voorgeschreven. Vooraleer aan deze behandeling te beginnen, kwam ik op het idee Pater Pio te consulteren. Na gebiecht te hebben, vertelde ik hem over mijn knie en vroeg hem voor mij te bidden. Tegen het einde van de namiddag, toen ik bijna ging vertrekken, verdween de pijn plots. Ik bestudeerde mijn knie. Hij was niet meer gezwollen en zag er net hetzelfde uit als mijn rechterknie. Ik keerde terug al lopend om Pater Pio te bedanken. "Je moet mij niet bedanken, maar God." zei Pater Pio. En met een glimlach voegde hij erbij: "Zeg aan je dokter dat hij zijn injecties aan zichzelf toedient."

Een vrouw vertelde: "In 1952, na een normale zwangerschap, waren er bij de geboorte wat complicaties zodat men de forceps moest gebruiken om mijn zoon ter wereld te brengen. Men diende me in allerijl een bloedtransfusie toe die van een verkeerde bloedgroep bleek te zijn: men gaf me bloed van de groep A terwijl ik bloedgroep O heb. Deze vergissing bracht serieuze complicaties met zich mee: hoge koorts, stuipen, een longembolie, flebitis aan de onderste ledematen en bloedvergiftiging. Een priester kwam me de laatste sacramenten toedienen. Ik ontving de H. Communie die ik met een beetje water moest nemen. Mijn ouders vergezelden de priester tot aan de uitgang en ik bleef alleen achter in mijn kamer. Pater Pio verscheen aan mij en zei: "Ik ben Pater Pio. Je zal niet sterven. Bid het Onze Vader en kom me later eens opzoeken." Zieltogend deed ik de moeite me rechtop te zetten. Toen mijn ouders terugkeerden, vertelde ik hen over mijn visioen en ik vroeg hen samen met mij het Onze Vader te bidden. Vanaf dat moment begon ik me beter te voelen. De dokters onderzochten me en oordeelden, rekening houdend met de ernst van mijn toestand, dat er een mirakel gebeurd was. Enkele maanden later ging ik naar San Giovanni Rotondo om Pater Pio te bedanken die me zijn hand gaf om te kussen. Terwijl ik hem bedankte, nam ik een doordingende viooltjesgeur waar. Pater Pio zei: "Je hebt een mirakel verkregen, maar je moet mij niet bedanken, maar het H. Hart van Jezus die jou aan mij heeft toevertrouwd omdat je Hem trouw bent en je je devoties van de eerste vrijdag van de maand gedaan hebt."

 

Een dame vertelde : "Wegens buikpijn moest ik in 1953 onderzoeken ondergaan. De resultaten toonden aan dat een dringende chirurgische ingreep noodzakelijk was. Een vriendin, die ik van mijn ziekte op de hoogte had gesteld, raadde me aan om naar Pater Pio te schrijven om zijn advies en gebed te vragen. Padre Pio raadde me aan om naar het ziekenhuis te gaan, en voegde eraan toe dat hij voor mij zou bidden. Vooraleer ze de ingreep uitvoerden, voerden de artsen nog andere tests uit en stelden, tot hun grootste verbazing, vast dat ik niets meer mankeerde. Dit gebeurde veertig jaar geleden en niet alleen bedank ik Padre Pio nogmaals hiervoor, ik raad ook iedereen aan deze heilige, van wie de bemiddeling geen enkele twijfel lijdt, te aanroepen."

 

Een vrouw vertelde:  "In 1954 werkte mijn vader, toen 47 jaar, als spoorwegbeambte. Hij werd door een vreemde ziekte getroffen die hem het gebruik van zijn onderste ledematen deed verliezen. De zorgen die hij ontving brachten geen enkele verbetering en, na twee jaar, vreesde mijn vader om zijn job te verliezen. Aangezien de situatie steeds verslechterde, raadde een van mijn ooms aan om naar San Giovanni Rotondo te gaan, naar een kapucijn, die, naar zijn mening, van de Heer uitzonderlijke krachten had ontvangen. Met veel moeite, trok mijn vader, vergezeld van en geholpen door mijn oom, naar het kleine centrum in Gargano. Aan de kerk gekomen zag hij Pater Pio. Deze merkte op dat mijn vader zich met moeite door de menigte bewoog en zei hardop: "Laat deze spoorwegbeambte voorbijgaan!" Nochtans kende Pater Pio mijn vader niet, en evenmin wist hij dat hij een spoorwegbeambte was. Gedurende ongeveer een uur onderhield Pater Pio zich broederlijk met mijn vader. Hij legde de hand op zijn schouder, troostte hem met een glimlach en gaf hem enkele bemoedigende woorden. Toen hij wou vertrekken, merkte mijn vader niet onmiddellijk dat hij was genezen, maar mijn oom, totaal verrast, volgde hem, terwijl hij zijn beide stokken droeg!"

 

In Puglia, in Italië, stond een heel materialistisch ingestelde man bekend voor zijn heftigheid waarmee hij de godsdienst bestreed. Zijn echtgenote was religieus, maar hij had haar formeel verboden om naar de kerk te gaan, of zelfs hun zonen over God te spreken.In 1950 werd deze man ziek. De diagnose was verpletterend: "ongeneeslijk gezwel aan de hersenen en aan het rechteroor". De zieke vertelt: "Ik werd naar het ziekenhuis van Bari gebracht. Ik had schrik om te lijden en om te sterven. Ik was zo bang dat mijn ziel begon te verlangen zich tot God te wenden, iets wat ik niet meer had gedaan sinds mijn kinderjaren. Van Bari werd ik naar Milaan gebracht om er een chirurgische ingreep te ondergaan die mij misschien het leven ging redden. Mijn arts deelde me mee dat het om een heel gewaagde ingreep ging, waarvan het onmogelijk was om de afloop te voorzien. Terwijl ik in Milaan was, droomde ik op een nacht van Pater Pio. Hij legde me de handen op en zei me: "Binnen afzienbare tijd zul je genezen." 's Ochtends voelde ik me beter. De artsen waren verbaasd om me in een betere toestand te zien, maar oordeelden toch dat een tussenkomst absoluut noodzakelijk was. Even  voor de ingreep sloeg ik in paniek en ik vluchtte het ziekenhuis uit. Ik ging naar mijn ouders in Milaan, waar mijn vrouw zich eveneens bevond.Na enkele dagen kwam de pijn terug en die werd zo hevig dat ik naar het ziekenhuis moest terugkeren. De artsen, die verontwaardigd waren over mijn vlucht, wilden me niet behandelen, maar volgden tenslotte hun professionalisme. Niettemin, alvorens de ingreep te beginnen, voerden ze nog enkele tests op me uit. Tot hun grote verbazing stelden zij geen enkel spoor meer vast van het gezwel. Ik was eveneens verrast, hoewel minder verbaasd dan de artsen, want terwijl ik de onderzoeken onderging, had ik een hevige geur van violettes, het teken van de aanwezigheid van Pater Pio, waargenomen. Alvorens het ziekenhuis te verlaten, vroeg ik de rekening van de honoraria. Men antwoordde me: "U moet ons niets betalen, aangezien wij niets gedaan hebben om u te genezen." Na mijn ontslag uit het ziekenhuis, besloot ik naar San Giovanni Rotondo te gaan, samen met mijn echtgenote, om Pater Pio te bedanken. Ik was er zeker van dat hij het was die me had genezen. Maar toen ik de kerk van het klooster van Notre-Dame-de-Grâces binnenging, verloor ik door een helse pijn het bewustzijn. Twee mannen droegen me naar de biechtstoel van Padre Pio. Toen ik weer bij bewustzijn was, zei ik hem, nauwelijks ziende en nog altijd heel zwak: "Ik heb vijf zonen en ik ben zeer ziek; red mij, Pater, red mijn leven." Hij antwoordde me: "Ik ben God niet - ik ben evenmin Jezus Christus; ik ben een priester zoals de anderen, niet meer en niet minder. Ik verricht geen wonderen." Maar ik smeekte en huilde: "Alstublieft, Pater, red mij..." Pater Pio hield een moment stilte, hief vervolgens de ogen ten hemel en ik zag dat hij bad. Opnieuw nam ik een hevige geur van violettes waar. Vervolgens zei Pater Pio me: "Keer naar huis terug en bid. Ik zal voor jou bidden. Je zult genezen." Ik keerde naar huis terug en mijn ziekte verdween."

 

Een man vertelde: "Verschillende jaren geleden, in 1950, werd mijn schoonmoeder in het ziekenhuis opgenomen met de bedoeling een kwaadaardig gezwel chirurgisch te verwijderen in de linker zijde. Enkele maanden later, moest zij een andere ingreep ondergaan, deze keer aan de rechterzijde. Aangezien het gezwel zich begon uit te zaaien, gaven de artsen van het ziekenhuis van Milaan de zieke nog slechts drie of vier te leven. In Milaan sprak iemand ons over Padre Pio en over de wonderen die aan zijn bemiddeling worden toegekend. Ik vertrok onmiddellijk naar San Giovanni Rotondo. Wanneer het mijn beurt om te biechten was, vroeg ik Padre Pio om de gunst van de genezing voor mijn schoonmoeder. Padre Pio zuchtte tweemaal en zei "Laten we allemaal bidden en zij zal genezen". Zo gebeurde het ook. Na de tussenkomst herstelde mijn schoonmoeder  en ze ging Padre Pio bedanken die haar glimlachend zei: "Ga in vrede, meisje! Ga in vrede!" In plaats van drie of vier maanden die de artsen haar hadden gegeven, leefde mijn schoonmoeder nog negentien jaar, Padre Pio voor eeuwig dankbaar."

 

Een nieuwe wonderbare genezing door de tussenkomst van Pater Pio werd ons meegedeeld. Inderdaad, een Toscaanse oud- spoorwegbeambte, die geleefd heeft tot 1983 en de leeftijd van 70 jaar bereikt heeft beweerde al lang dat zijn toestand alle natuurwetten tartte. In 1945 woonde de man in de provincie Sienna. Was gehuwd en vader van een jongentje. Hij werkte als opzichter van elektrische installaties bij een spoorwegmaatschappij. In de morgen van 21 mei 1945, toen hij zich per motorfiets naar zijn werk begaf, werd hij aangereden door een vrachtwagen. Hij werd in allerijl overgebracht naar het hospitaal waar de dokters een schedelbreuk vaststelden alsook een breuk van de linker wenkbrauwoog, een scheur van het linker trommelvlies alsook breuken van meerdere ribben en vijf breuken van het linkerbeen. Zijn toestand bleef kritisch gedurende meerdere dagen, maar stabiliseerde zich dan. Zijn herstel duurde lang en was bevredigend met uitzondering van het linkerbeen, waarvan de dokters er niet in sloegen om het terug goed te krijgen. De patiënt raadpleegde dokter na dokter. Uiteindelijk werd hij overgebracht naar de Orthopedische Kliniek van Sienna, waar hij gedurende anderhalf jaar werd verzorgd. Daarna werd hij behandeld in het Rizollihospitaal te Bologne. De eerste ingrepen brachten een gedeeltelijke genezing van de breuken aan het dijbeen, maar door complicaties bleef het been stijf. De dokters spraken over gewrichtsstijfheid aan de linker knie. Bovendien gingen de wonden veroorzaakt door de talrijke ingrepen niet dicht. Vermits elke poging om het beengewricht te herstellen mislukt was, besloten de dokters van de orthopedische kliniek van Sienna om onder algemene verdoving “het gedwongen plooien van de knie” op de Zuppingertafel te proberen. Helaas, ook deze ingreep mislukte omwille van de vergroeiing van spieren en gewrichtsbanden die het gewricht blokkeerden. De zieke vertelde daarover het volgende: “De dokters gebruikten zoveel kracht dat er een nieuwe breuk van het dijbeen werd veroorzaakt, zodat ik opnieuw twee maanden met het linkerbeen in het gips zit.”  Begin 1948 werd ik ongeneeslijk verklaard en ontslagen in de orthopedische kliniek te Sienna. Ik was toen pas 35 jaar en kon me niet neerleggen bij het feit zo de rest van mijn dagen door te brengen. Vastbesloten mij tot andere specialisten te wenden, had ik nochtans weinig hoop op genezing en vreesde voor een nieuwe heelkundige ingreep. Ik was ontmoedigd en boos als een gekwetst dier. Ik wilde niemand zien. Ik wilde niet meer leven. Mijn echtgenote probeerde me aan te moedigen maar ik werkte mijn pijn op haar uit. Om te stappen behielp ik mij met krukken, maar een afstand afleggen lukte niet, want mijn been was niet alleen stijf maar bleef bedekt met pijnlijke, bloederige wonden. Dikwijls probeerde ik alleen te lopen, wanneer ik viel werd ik kwaad en vervloekte God en iedereen. Mijn vrouw was gelovig maar ik niet. Zij ging naar de kerk en ik was daarvoor boos op haar. Ik vloekte van teleurstelling, wat mijn echtgenote deed wenen. Op een dag kwam een geestelijke conferenties houden op onze parochie. Hij had horen spreken over mijn geval en probeerde mijn vrouw te troosten en op te beuren. ‘Waarom ga je niet eens de kapucijnen pater Pio opzoeken in San Giovanni Rotondo? Heeft u nooit gehoord van de mirakelen die hij bekompen heeft?’ Hoopvol bracht mijn vrouw mij die woorden over, die ik echter aanhoorde met een bittere lach, vloeken en verwensingen tegen Pater Pio. Mijn vrouw wilde haar hoop niet verliezen en ze schreef meerdere malen naar de geestelijke, doch er kwam nooit een antwoord. Mijn vrouw sprak me opnieuw over Pater Pio en verzocht me met aandrang naar haar te luisteren. Gezien mijn toestand al maar slechter werd en ik vreesde dat mijn leven ten einde was, zei ik ten einde raad aan mijn vrouw: “Goed, laten we hem een kans geven.”  Het werd een bewogen reis. Zolang ik tijdens die reis op de berrie bleef liggen had ik niet al te veel pijn maar telkens ik in of uit het compartiment moest, voelde ik een vreselijke pijn. De eerste halte was Rome. Er was slechts één trein naar San Giovanni Rotondo en die vertrok ’s morgens vroeg. Wij besloten de nacht door te brengen in een herberg. Maar toen ik probeerde mij te verplaatsen met mijn krukken, viel ik in een plas. De spoorwegbedienden kwamen mij ter hulp en stelden mij in het station een lokaal ter beschikking waar ik de nacht kon doorbrengen. De volgende morgen namen mijn vrouw, mijn zoon en ik de trein naar Son Giovanni Rotondo. Het station bevond zich op ongeveer twee kilometer van de Kapucijnenkerk en de straten waren niet geplaveid. Ik weet niet hoe ik er in geslaagd ben de kerk te bereiken. Nauwelijks binnen liet ik mij op een bank vallen en verloor bijna het bewustzijn. Vermits ik nooit een foto van Pater Pio gezien had kon ik hem onmogelijk herkennen. Er waren meerdere Kapucijnen in de kerk. Niet ver van mij was een priester de biecht aan het horen van vrouwen. De gordijnen van de biechtstoel waren half open. De priester hield de ogen neergeslagen en de handen in de mouwen van zijn soutane. Toen hij de rechterhand ophief om de absolutie te geven merkte ik dat hij halve handschoenen droeg. Ik dacht: ‘Hij is het!’. Op hetzelfde ogenblik hief Pater Pio de ogen op en bekeek mij gedurende twee of drie seconden. Toen begon mijn lichaam te beven zoals het effect van een elektrische schok. Enkele minuten later verliet Pater Pio de biechtstoel en ging weg. Tegen 16 uur waren wij opnieuw in de kerk. Pater Pio was terug in de biechtstoel. Enkele personen waren voor mij om te biechten. Toen mijn beurt kwam begaf ik mij steunend op mijn krukken tot bij de geestelijke. Ik probeerde iets te zeggen maar hij gaf er mij niet de tijd voor. Hij begon met mij te praten, schetste gans mijn leven en beschreef mijn karakter en mijn gedrag. Geboeid door zijn woord vergat ik aan mijn been te denken. Toen Pater Pio de hand ophief om mij de absoute te geven voelde ik dezelfde schok die mij ook ’s morgens had getroffen. Zonder er aan te denken knielde ik neer en maakte het kruisteken. Daarna, zonder aan mijn been te denken, stond ik op, nam mijn krukken en ging gewoon weg. Mijn vrouw, die zich in de kerk bevond, zag mij terugkeren met mijn krukken in mijn hand, maar ook zij merkte niets op. Ze zei alleen: ‘Wat een mooi sereen gezicht heb je!’ We bleven nog een ogenblik om te bidden en begaven ons dan naar de uitgang. Het is pas dan dat mijn vrouw besefte wat er gebeurd was. Ze zei: ‘Guiseppe, maar je stapt’. Ik hield stil en bekeek met verbijstering de krukken die ik in de hand hield. Ik antwoordde haar: ‘Het is inderdaad waar, ik stap en voel geen enkele pijn.’ Mijn zoon voegde er aan toe: ‘Papa, toen je bij Pater Pio was, heb je neergeknield.’ Ik kon me op een natuurlijke wijze bewegen zonder pijn of moeite. Ik trok mijn broekspijp omhoog en onderzocht mijn linkerbeen. De pijnlijke wonden waren genezen, en er bleven enkele nette droge littekens over. Toen riep ik uit: ‘Ik ben werkelijk genezen’ en toen barstte ik in tranen los. De terugkeer naar huis werd een lange dankzegging. Overal hield ik stil om te vertellen wat mij overkomen was. Ik ging terug naar de dokters van de orthopedische kliniek te Sienna om mijn been te laten zien. Ze waren vooral verbaasd toen ze me zagen stappen. De foto’s toonden weliswaar geen enkele verandering aan mijn been aan, dat wil zeggen dat de stijfheid aan de linkerknie er nog steeds was en dat ik medisch gezien onmogelijk kon stappen. Mijn geval werd voorgelegd tijdens een medisch congres te Rome. Ik kreeg bovendien het bezoek van talrijke, befaamde specialisten uit het buitenland, die ook verbaasd waren.

linea.gif (3372 byte)

Beknopte biografie    expbul1a.gif (699 byte)   Mirakels expbul1a.gif (699 byte)    Geneginzen expbul1a.gif (699 byte)    Bilokatie  expbul1a.gif (699 byte)  Helderziendheid  expbul1a.gif (699 byte)   Geuren   expbul1a.gif (699 byte)  Levitatie  expbul1a.gif (699 byte)   Verschijningen   expbul1a.gif (699 byte)  Engelbewaarder  expbul1a.gif (699 byte)  Duivel  expbul1a.gif (699 byte)   Noveen voor pater Pio    expbul1a.gif (699 byte)   Gebeden   expbul1a.gif (699 byte)   Rozenkrans   expbul1a.gif (699 byte) De tien geboden

 

HOMEPAGE